باران چشم هایمان ...
برای یک لحظه دیدارتان....
بس نیست میدانم...
باران چشم هایمان ...
برای یک لحظه دیدارتان....
بس نیست میدانم...
به این ترتیب در وسعتی از سادگی و خلوتی سنگ، اصالت و هویتی برجسته، رخ مینماید: «العبد محمد تقی بهجت بن محمود». «العبد» در قطعهای میناکاری نقش میگیرد و در هنری زیبا و کاری بسیار بدیع، روی سنگ قبر متصل میشود.
پس از عروج ملکوتی آیت الله بهجت و خاکسپاری ایشان در حرم مطهر حضرت معصومه (س) تا حدود دو ماه نشان خاص و ثابتی روی مزار ایشان موجود نبود و پس از آن هم یک صندوق چوبی با پوششی سیاه و پارچهای روی قبر این عالم دینی قرار گرفت. بعد از مدتی نیز آن پارچه، با بنری که نقش محراب داشت و متنی توصیفی و عربی روی آن نوشته شده بود جایگزین شد.
ما در عرصه غیبت باید برای رشد فردی و اجتماعی خود بکوشیم.
برای رشد فردی نیز باید به رشد معنوی، رشد عقلانی، رشد تخصصی و مهارتی و رشد عاطفی نظر داشته باشیم.
تأکید زیاد بر بعد عاطفی و بی توجهی به بعد عقلانی و معنوی می تواند منجر به ایجاد تأثیر نامطلوب فرهنگی شود، و همین مسئله می تواند باعث فهمی غلط از مقوله انتظار شود.
آیات 106 و 107 به دو گروه از انسان ها می پردازد: گروه اول کسانی هستند که در قیامت با چهره ای نورانی محشور می شوند و گروه دوم هم کسانی اند که با چهره ای تاریک و سیاه در محشر حاضر می شوند. (یَوْمَ تَبْیَضُّ وُجُوهٌ وَتَسْوَدُّ وُجُوهٌ)
جزء چهارم قرآن کریم که از آیه 93 سوره آل عمران آغاز و به آیه 23 سوره نساء ختم می شود در بردارنده آموزه ها و پیام های روح افزای الهی است که این نوشته تعدادی از آنها را نقل می کند:
آیه 97 سوره مبارکه آل عمران آیه ایست که با نزول آن، وجوب حج به مردم اعلام شد.(وَ لِلَّهِ عَلىَ النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ) البته نه تشریع ابتدایى و بى سابقه؛ بلکه تشریع امضایى نسبت به تشریع قبلى ابراهیم علیه السلام.[1]
به عبارت دیگر این آیه حکم جدیدی را بیان نکرده؛ بلکه حکمی که از زمان ابراهیم علیه السلام و یا حتی حضرت آدم علیه السلام وجود داشت [2] را مجدد به مردم اعلام و انجام آن را واجب کرده است.
تنها شرطى که در آیه براى وجوب حج ذکر شده مسئله استطاعت و یا همان توانایی است (مَنِ اسْتَطاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا) که در روایات اسلامى و کتب فقهى، به داشتن زاد و توشه، وسیله سفر و توانایى جسمى، باز بودن راه و توانایى بر اداره زندگى به هنگام بازگشتِ از حج تفسیر شده است. [3]
دانه درشت، دانه ریز، کنگرهای ، تربت یا شاه مقصود، با همه جور تسبیحی بعد نمازهای بسیار گفته ایم: «اللهاکبر، الحمدلله، سبحانالله». گاهی که تسبیحی نبوده با بند انگشتهایمان گفتهایم. حاج آقاهای زیادی سالهاست بعد سلام نماز مسجد میگویند: «خانمها، آقایان، تسبیح حضرت زهرا فراموش نشود» و ما بلافاصله همه با هم کلمات را زیر لب تکرار میکنیم. شده عادت مأنوس مأنوس.
و عادت، موریانه عبادت است.
آقا شما بیا ، تدارک اطعام با "بسیج"
پرچم زدن به گوشه هر بام با "بسیج"
گرچه پر است دام ، ز بعد ظهورتان
منحل نمودن خطر دام ، با "بسیج"
کرب و بلا مجال شما با سران کفر
یکسر نمودن خطر شام ، با "بسیج"
گرچه شهید راه تو عیسی بن مریم است
آقا...! قبور "قطعه گمنام" با "بسیج"
عارف وارسته حضرت آیت الله العظمی بهجت درباره امام زمان(عج) فرمودند: «چقدر حضرت مهربان است، به کسانی که اسمش را می برند و صدایش می زنند و از او استغاثه می کنند؛ از پدر و مادر هم به آن ها مهربان تر است.»
ایشان همچنین درباره دعا در زمان غیبت فرمودند: «مهم تر از دعا برای تعجیل فرج حضرت مهدی(عج) دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و انکار نکردن حضرت تا ظهور او می باشد».برگرفته از کتاب «جرعه وصال» ص ۲۵ و 26»