در دنیای فیلم و سریال، همیشه ژانر پلیسی پرطرفدار بوده. دلیل آن وجود معماهای پلیسی، درام های پیچیده در فیلم نامه و وجود صحنه های اکشن و جذاب است. این نوع فیلم ها همیشه برای ذهن بازگیر و ماجرا جوی آدم ها دیدنی است
.
اما نکته ای که باید توجه داشت و بعضا فیلم سازان و با بهتر بگوییم سیاست های رسانه ملی از آن غافل است تاثیر منفی این‌گونه فیلم ها بر جامعه و هنجارشکنی‌های بعد از آن است.
اگرچه نمی‌شود کیفیت فنی فیلم هوش سیاه را، علی رغم ضعف و جلوه دادن ناتوانی پلیس، نادیده گرفت و اینکه سازنده این فیلم قصد دارد نقش تخریبی فضای مجازی را در جامعه نشان دهد که متاسفانه در هوش سیاه ۲ تحت الشعاع قرار گرفته است، اما الگو گرفتن از فیلم های آمریکایی(طبق گفته یکی ار بازیگران این فیلم) در ژانر ضدقهرمان سازی شخصیت ها و کشاندن داستان به نقطه پایانی و نتیجه گرفتن در چند قسمت آخر، مسلما در فضای جامعه ایران تاثیر مثبتی نخواهد گذاشت. چیزی که معمولا در فیلم های غربی و آمریکایی دیده شده و نهایتا وحشی بازی فرد خلافکار را به حساب ناکامی های او در کودکی یا سرخوردگی او درایام جوانی می‌گذارند.
